Orzysz Wojskowa Stolica Polski

Wielonarodowa Batalionowa Grupa Bojowa, która stacjonuje od końca marca w Orzyszu liczy niemal 1500 żołnierzy. Trzon grupy stanowią Amerykanie, w jej skład wchodzą także pododdziały brytyjskie oraz rumuńskie. Na misję w ramach wysuniętych sił NATO sojusznicy przywieźli również ciężki sprzęt, który na co dzień wykorzystują w rodzimych jednostkach.

Amerykański 2 Pułk Kawalerii, którego żołnierze trafili do Orzysza, to jedna z ośmiu jednostek US Army korzystająca z kołowych wozów opancerzonych Stryker. Do Polski kawalerzyści przetransportowali niemal sto tych pojazdów w siedmiu wariantach. Podstawowa wersja to M1126 ICV (Infantry Carrier Vehicle). Jest ona uzbrojona w karabin maszynowy M2 Browning o kalibrze 12,7 mm lub w automatyczny granatnik Mk 19. W Orzyszu są również wersje: M1131 FSV (Fire Support Vehicle), która zapewnia m.in. rozpoznanie oraz śledzenie celów; M1129 MC (Mortar Carrier) wyposażony w moździerz 120 mm Soltam K6; M1133 MEV (Medical Evacuation Vehicle) przeznaczony do ewakuacji rannych z pola walki; M1130 CV (Commander Vehicle), czyli wersja dla dowódców, zapewniająca kompleksową komunikację oraz zbieranie i analizę danych z pola walki; M1132 ESV (Engineer Squad Vehicle) – pojazd saperski umożliwiający forsowanie zasieków oraz wyposażony w systemy wykrywające miny, a także markery oznaczające ścieżkę na polach minowych oraz M1128 MGS (Mobile Gun System), który jest niszczycielem czołgów.

– Strykery mają dużą siłą ognia oraz pełnią funkcje transporterów dla naszych szwadronów. Nie polegamy jednak na nich jako na pojedynczych pojazdach, uważamy je raczej za skoordynowaną, wzajemnie uzupełniającą się strukturę, pozwalającą dostarczyć nasze oddziały we wskazane miejsce i wesprzeć je w wykonywaniu powierzonych zadań. Wozy z założenia są bardzo podobne do używanych w Polsce Rosomaków. Różnią się jednak wyposażeniem – wyjaśnia sierżant sztabowy Zackary Cowher z zespołu prasowego 2 Pułku Kawalerii.

Największą siłę ognia ma Stryker w wersji M1128 MGS (Mobile Gun System). Uzbrojony w armatę M68A1 o kalibrze 105 mm, przeznaczony jest do zwalczania czołgów. – Hamulec wylotowy praktycznie niweluje odrzut, ale salwa z tego działa i tak sprawia olbrzymią satysfakcję. Z lufy wydobywa się kula ognia, jeden wielki błysk – relacjonuje sierżant sztabowy Michael Matack, dowódca jednego ze Stryerów w wersji MGS. W skład jego załogi wchodzi także kierowca oraz strzelec. – Gunner ma do dyspozycji kilka rodzajów celowników, którymi może namierzyć, a także optycznie przybliżyć cel. W wyposażeniu mamy cztery rodzaje amunicji, w tym pociski podkalibrowe oraz przeciwbunkrowe, oraz karabin maszynowy 12,7 mm – wymienia sierżant Matack. Symulacje przeprowadzone na poligonach wykazały, że przy sprzyjających warunkach oraz odpowiednim wsparciu piechoty Strykery mogą skutecznie stawić czoła nie tylko wrogim czołgom, lecz także śmigłowcom.

Sierżant sztabowy Zackary Cowher dodaje, że niezależnie od wariantu Strykery oferują dużą mobilność oraz są łatwe w obsłudze. – Możemy przebić kilka opon, a pojazd i tak dalej będzie mógł się przemieszczać. Zamontowane wewnątrz systemy łączności zapewniają dobre rozeznanie w sytuacji oraz kompleksową komunikację między załogą a resztą Grupy Bojowej – uzupełnia sierżant sztabowy Zackary Cowher. Zapewnia, że wóz dobrze sprawuje się w trudnych warunkach terenowych. – Poddawaliśmy je próbom w każdych warunkach i tak naprawdę ciężko wskazać ogniwo, które uniemożliwiłoby im wykonywanie zadań – przekonuje. – Zasięg Strykera z pełnym bakiem wynosi ponad 500 kilometrów, a silnik o mocy 350 koni mechanicznych osiąga prędkości do 100 km/godz. Podstawowa wersja pojazdu bez dodatkowego wyposażenia kosztuje blisko 5 milionów dolarów – dodaje Cowher.

Razem ze Strykerami Amerykanie przerzucili do Polski samochody terenowe Humvee oraz ciężarówki z rodziny FMTV. Część pojazdów przeznaczona jest do transportu lekkich haubic M777A2 o kalibrze 155 mm. Obsługa złożona z ośmiu kawalerzystów, w zależności od użytego typu amunicji, może wystrzelić do 4 pocisków na minutę, których nośność sięga do 40 000 metrów. Z haubicą kompatybilna jest większość pocisków kalibru 155 mm używanych przez siły NATO, w tym inteligentne pociski M982 Excalibur. W Orzyszu znajduje się bateria złożona z czterech haubic M777A2. – Na lufach możecie zauważyć imię, nazwisko oraz stopień. Każde z nich należy do żołnierza uhonorowanego najbardziej prestiżowym wyróżnieniem przyznawanym w siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych, Medalem Honoru. Jest to tradycja, dzięki której upamiętniamy swoich bohaterów. Kawalerzyści służący przy konkretnym dziale wiedzą wszystko na temat swojego patrona – opowiada sierżant sztabowy Zackary Cowher.

Brytyjski pojazd Jackal i rumuńskie baterie Oerlikon

Z kolei wraz z brytyjską lekką kawalerią „Light Dragoons” do Polski trafiło kilkadziesiąt pojazdów rozpoznawczych Jackal (Szakal). Charakteryzują się one dużą zwrotnością i mobilnością, również w bardzo trudnym terenie. – Obecnie mamy około pięćdziesięciu pojazdów, większość to właśnie Jackale. Każdy jest uzbrojony w ciężki karabin maszynowy L1A1 o kalibrze 12,7 mm lub automatyczny granatnik GMG o kalibrze 40 mm – mówi major Noel Claydon-Swales, dowódca brytyjskiego pododdziału stacjonującego w Polsce. Oprócz podstawowego wyposażenia, na pokładzie pojazdu znajduje się karabin maszynowy L7A1 kalibru 7,62. Załoga Jackala liczy trzech żołnierzy.

Uzupełnieniem amerykańskiego i brytyjskie sprzętu jest sześć baterii zautomatyzowanego systemu obrony przeciwlotniczej Oerlikon GDF-003, wydzielonych z rumuńskiego 205 batalionu artylerii przeciwlotniczej „Blue Scorpions”. Każda z baterii składa się z dwóch działek o kalibrze 35 mm wyposażonych w jednostkę zasilającą oraz moduł sterowania ogniem. Działka kontrolowane są przez system radarowy Skyguard, który wykrywa oraz namierza cele powietrzne na pułapie do 3000 metrów oraz na dystansie do 4 kilometrów. Jedna bateria wystrzeliwuje do 550 pocisków na minutę.

– Działania wojenne zawsze potrzebują zaplecza, dlatego używamy wielu rodzajów pojazdów. Przed przyjazdem do Polski zapoznawaliśmy się ze sprzętem wojskowym sojuszników z Batalionowej Grupy Bojowej oraz 15 Brygady Zmechanizowanej. W przypadku sprzętu osobistego nie posiadamy nic, co wykracza poza regularne wyposażenie. 2 Pułk Kawalerii jest formacją liniową, która może samodzielnie utrzymać się na polu bitwy. Jesteśmy w pełni przygotowani do tego, by wykonywać powierzone zadania wyłącznie za pomocą tego, co mamy w wyposażeniu – podsumowuje sierżant sztabowy Zackary Cowher.